کد مطلب:30659 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:135
«اگر كوهها از جا كنده شوند تو آرام باش! دندانهایت را بر هم بفشار! سرت را به خدا عاریت ده، گامهایت را بر زمین میخكوب كن! با چشمان خود به انتهای صف دشمن نظر كن! و چشمت را پایین انداز! و بدان كه پیروزی در نزد خدای سبحان است.»[1]. زمانی كه امام فرزند جوانش را روانه ساخت، نسبت به وی عاری از شفقت و مهربانی نبود و بلكه جانش از مهر به او لبریز بود و بیم آن داشت كه جوانش شكار مرگ شود! اما هدفی بالاتر و والاتر از عاطفه و احساسات داشت. و بر سر آن بود تا با مال و جان و فرزند خود در راه آن هدف فداكاری كند و از سوی دیگر پسر جوانش محمد را برای این امر خطیر و پرچمداری سپاه لایق و شایسته می دانست چه بسا دیگران از عهده این كار برنمی آمدند البته دو فرزند دیگرش امام حسن و امام حسین علیهماالسلام نیز چنین شایستگی و لیاقتی داشته اند ولی گویا امام می خواهد شأن محمد را نیز كه جوانی پرانرژی است نشان دهد و شاید خواسته است آن دو را از خطرات احتمالی مصون و محفوظ نگه دارد كه نسل او را پس از خودش استمرار بخشند چنانكه رسول اكرم (ص) پس از شهادت جعفر بن ابیطالب از جنگیدن علی علیه السلام ممانعت كرد.[2] روزی به محمد گفته شد: «چرا پدرت در جنگ به تو افتخار می كند، و به حسن و حسین افتخار نمی كند؟» پاسخ آن جوان نشان عظمت روح و علو شأن اوست. او بدرستی قدر و منزلت دو برادرش را در پیشگاه پروردگار و در دل مردم شناخته بود بدون آنكه به آنان رشك و حسد ورزد گفت: «آنان دو چشم پدرم و من بازوی راست او هستم، لذا پدرم با بازوی خود از دو چشمش دفاع می كند...»[3].
در جنگ جمل هنگامی كه نبرد آغاز شد، امام علی (ع) پرچم را به پسر جوانش محمد بن حنفیه سپرد و وی را به پایداری و استقامت در برابر مشكلات فراخواند و فرمود: